Igrexa de San Martiño da Cova

Na fachada principal ábrese unha porta con arco de medio punto con arquivoltas sobre tres partes de columnas en cóbado e rosetas de catro follas no exterior. Os capiteis decóranse con motivos vexetais e entrelazos. O tímpano liso apóiase en mochetas con decoración xeométrica. Sobre a porta sinxela seteira. A fachada remátase cunha espadana románica, con dous vans semicirculares que albergan cadansúas campás, na parte superior destaca outro van máis pequeno.

O muro norte percórrese cunha imposta lisa a media altura cunha porta de tímpano liso, con mochetas lisas e dúas seteiras. O tornachuvias está sostido por canzorros lisos ou con decoración xeométrica. No muro sur a organización é similar. A porta actualmente está tapiada e a sancristía está unida. A ábsida divídese en tres tramos con semicolumnas.

A cuberta interior con nave única de madeira a dúas augas e ábsida con bóveda de canón apuntado e cascarón. Está remarcado por un arco triunfal apuntado e dobrado que se apoia en semicolumnas apoiadas con capiteis de ornamentación vexetal.

No interior observamos dous retablos laterais de época barroca. O da esquerda cunha representación de Cristo Crucificado de gran tamaño. No da dereita a imaxe da Virxe das Neves.

Consérvanse as pinturas do século XIX con decorados teatrais e a representación da Santísima Trindade.

En canto á advocación da igrexa, algúns autores aluden a miúdo á superposición e ás veces confusión na zona entre San Martín de Dumio e San Martín de Tours. No caso deste último, nado en Panonia, enrólase moi novo no exército. No século IV encóntrase cun pobre que lle pide esmola tremendo de frío e el parte a súa capa á metade e entrégalla. Cristo aparéceselle en soños para agradecerlle o seu acto de caridade, facendo así que se converta ao cristianismo e abandone o exército. No 370 será elixido Bispo de Tours. Alí durante a Idade Media custodiouse a súa capa como unha das reliquias máis veneradas da cristiandade. Os reis merovinxios convertérona no seu emblema dinástico e nacional. O recinto en que esta estaba gardada deu orixe á palabra “capela”. Era patrón de soldados e cabaleiros, así como dos xastres. A súa festa está moi ligada á zona. Arredor do 11 de novembro os veciños de Ribeira Sacra afánanse nos magostos degustando castañas e viño; costumes ligados tamén ao santo en Francia. Celébrase a chegada do inverno e adoitaba facerse coincidir a súa celebración co cobro de determinados tributos e arrendamentos.